YÜZLEŞME MEKTUBU 
SEVAL YILMAZ 

Sevgili Gönül,
Bu bir yüzleşme mektubudur. Biliyorum, "nihayet!" diyorsun içinden, haklısın. Lâkin ne yapayım, daha yenice anladım sana ne denli zulmetmiş olduğumu.
Zihnimde ürettiğim o yerli yersiz bir dünya  korku yüzünden omuzlamış olabileceğin devâsâ yükü  düşünüyorum... bir de bu korkularım nedeniyle yaşattığım amansız telâşeyi... Nereye kaçacağımı, nereye sığınacağımı bilmeden perîşan bir halde sağa sola koşarken, seni bir an bile aklıma getirmeyişim içler acısıdır.
Aahh! ahh!! Ne yaşadın sen kim bilir.
Pervasızca uluorta sarf edilen ve lâkayıt bir şekilde umursadığım o türlü lafügüzaf nedeni ile bana ne derece kırgın olabilecegini düşünmesi dahî ne üzücü.
Ya yüksek dozda "gönülsüz" maruziyetine ne demeli; yorgunluk seviyen had safhada olmalı. 
Biliyorum, sende açtığım bu derin yaralar yüzünden zaman zaman isyan edip ortalığı yangın yerine çevirdin de, ben yine o mühim mesajı almayı beceremedim. 
Türlü şüphelerle mücadele ederken sesini duymak mı? karanlık bir yolda yürürken, sürekli sağımı solumu, hatta peşimden gelen o şüphe canavarını kollarken, o en yakınımdaki dinginleştirici sıcacık nağmeyi işitmek ne mümkün.
İçine düştüğüm ve tereddüt üstüne tereddüt yaşatan bu girdaptan kurtulma çabalarım üzerine, bana son gönderdiğin ferman ile silkelendim.  Merkezindeki o yılgın serzenişi iliklerime kadar hissettim. Zira, "İlacını kendinde ara" diyordun. 
Mesajın, bu döngüden çıkmak ve nihayet eve dönmek için bu zifiri belirsizliklerin ötesinde farklı bir yol denemek gerektiğine dair önemli bir ipucuydu.
Evet nihayet seni ve değerini fark ettim.
Geç de olsa her bir yarayı tek tek açıp iyilikle ve koşulsuz sevgi ile tedavi etmeye niyetlendim.
Mektubuma bu farkındalık içinde son verirken bunca yıldır sana ıstırap vererek sergilediğim tüm hovardalıklar için senden özür dilerim.
Her şeye rağmen bıkmadan usanmadan  bana varlığını hissettirdiğin için teşekkür eder, içinde muhafaza ettiğin o yetim çocuğu sevgi, muhabbet ve şefkatle sımsıkı kucaklarım.
Sevgiler...